حمایت اجتماعی و ارتباط آن با امید در مادران کودکان مبتلا به لوسمی

زمینه و هدف: امروزه، بیماری لوسمی(leukemia) شایعترین نئوپلاسم دوران کودکی از یک بیماری کشنده به یک بیماری مزمن تبدیل شده است. لذا تمرکز بر مشکلات ناشی از درمان طولانی مدت در خانواده بخصوص مادران که مراقب اصلی کودک هستند، افزایش یافته است. حمایت اجتماعی و امید در توانایی مادران جهت اداره و مواجهه با تجربه بیماری و سازگاری با تنش موجود نقش مهمی را بازی می کنند. هدف از پژوهش حاضر بررسی ارتباط حمایت اجتماعی و امید در مادران کودکان مبتلا به لوسمی می باشد. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی، تحلیلی 150 نفر بطور مستمر از میان مادران مراجعه کننده به مرکز خون مرکز آموزشی درمانی حضرت علی اصغر (ع) تهران، در مدت 3 ماه انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه های حمایت اجتماعی نورتوس (northouse) و امید میلر (miller hope scale) بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون کای اسکوئر، تی مستقل و آنالیز واریانس یک طرفه استفاده شد. یافته ها:میانگیر سنی مادران شرکت کننده 36/33 سال و 3/97%آنان متأهل بودند. حدود 7/50% مادران مورد مطالعه از حمایت اجتماعی بالا و 3/45% آنها از امید بالا برخوردار بودند و بین میزان حمایت اجتماعی دریافت شده و میزان امید، همبستگی مثبت معنی دار (05/0p< و 443%=r) وجود داشت. نتیجه گیری: بر مبنای یافته های پژوهش و ارتباط حمایت اجتماعی با امید و با توجه به اهمیت این متغیرها در مادران، بعنوان مهمترین گروه مراقبت دهنده به کودک مبتلا به لوسمی، برنامه ریزی در جهت آموزش و افزایش میزان حمایت اجتماعی و امید در این زنان ضروری بوده که نهایتاً می تواند بر کیفیت مراقبت از کودکان مبتلا به لوسمی موثر واقع شود.